“Teşekkürün Gücü”

Övmek Yerine Takdir Etmek

Çocukken, hep “Aferin Oğlum” veya “iyi iş ” gibi ifadeleri duya duya büyüdüm. ” Kabul” gördüğümü gösteren bu ifadeleri duymak güzel olsa da, hep beni merak içinde bırakırdı. Yaptığım şeyde “iyi” olan neydi? Hatta biraz sinirimi de bozardı. Bu başka bir şey yapmış olsam, “iyi” olmayacağım anlamına mı geliyordu?

Bu ifadeler nasıl bir insan olacağıma dair aldığım yönergeler gibiydi. Bunlar “sorumlular” dan aldığım “övgüler”di. Bu “övgüler” den belli davranışların bana “iyi”  etiketini kazandıracağını   öğrenmiştim. Bunlar aynı zamanda eğer “sorumlular”davranışımın “iyi” olmadığını düşünürlerse bana bu etiketi kolaylıkla kaybedebileceğimi de hatırlatıyordu.

Aldığım bir çok “Övgü” sözcüğünün sıklıkla beni bir “davranış”a sevk etmek için tasarlandığını fark etmiştim. Diğerleri ise, birilerinin benim davranışlarımı takdir ettiğini ve yaptığımdan memnun kaldığını bilmem için tasarlanmıştı. 

İkinci gruba girenler farklı hissetiriyordu. Bu gruptaki ifadeler bana kendimi daha bağlantılı ve net hissettirecek şekilde dokunuyordu. Anlamak ve içinde yer almak istediklerim bunlardı. Bunlar “övgü” değildi, “takdir” di.

Takdirle Yaşamak

Şimdiye kadar, bu kursta öğrendiğimiz becerileri kullanarak, minnettarlığın daha doyurucu ve derin deneyimini yaşayabiliriz. Üstelik, daha geçen hafta konuştuğumuz gibi, dili kullarak,  bu deneyimi diğerleriyle de paylaşabiliriz. 

Kendi hesabıma, gün içinde yaşadığım envari çeşit “karşılanmışlık” deneyimimi fark etmek için,  duygularımı hissedip, onları “karşılanmış” ihtiyaçlarımla birleştirme becerimi kullanabilirim.   Daha şimdi, bu satırları yazarken, beynim düşünceleri alıyor, onları sözcüklere döküyor, cümleler halinde organize ediyor, bedenimin onları şimdi okuduğunuz mesajlar haline getirip tape etmesine yardımcı oluyor ve sizinle paylaşmama yardım ediyor. … Kendimi ifade, mmmmm. Bütün bunlar ben dışarıdan en az 30 derece daha sıcak olan ofisimde otururken, sımsıkı giyinmiş, tam anlamıyla dinlenmişken, kalbim bana hayatı pompalarken, ciğerlerim bana taze havayı taşırken, ağaçlar bu taze havayı oluşturmaya yardımcı olurken, bu koca mavi su topu, Dünya ve hayat uzayda mekik dokurken, Güneş bizi ısıtıp ışıtırken oluyor. .. Konfor, emniyet, özen, sağlık, huzur, şükran.. anlattığım şeyler tam da bunlar! İşte bunları fark edebilirim!  Bunları hissedip;  ihtiyaçlarımı “ karşılamaya” katkıda bulunan binlerce şeyin olduğunu görebilirim. Devam edebilirim. – edeceğim de  – ( hoş şimdi yazı yazmaya dönebilmek için duracağım – heh heh ehe) Basitçe özetlersem, takdir etmeyi uygulamak benim hayatımı da, etrafımdakilerin hayatlarını da daha güzelleştirir.

Takdiri kabul etme

Birkaç yıl önce, partnerim ve ben günde birkaç dakika ayırıp birbirimize nasıl katkıda bulunduğumuza dair takdirlerimizi paylaşma alıştırması yapalım dedik. Başlangıçta bu benim için  biraz rahatsızlık vericiydi. Kendime biraz empati verdikten sonra, bunun büyürken takdirin bir çeşit ‘kabul etme” ve “gücü verme” ve hatta kaygı doğuran duyumlarla birlikte gelmesinden dolayı olduğunu  anladım. 

Birkaç alıştırmadan sonra takdiri “ dayanak” olarak değil, “hediye yağmuru” olarak kabul etmeyi öğrendim. Takdir kendim hakkında İYİ hissetmek için dayandığım bir şeye olmaktan çıkıp, başkalarının hayatıma kattığı artılar haline geldi.  Bu dönüşüm, bana daha seçenekli ve memnun edici, çok farklı deneyimler verdi.

Üstelik, sadece yaptığımız veya yapacağımız şeyler üzerine düşünmekten ziyade, özellikle  davranışlarımızla birbirimize katkıda bulunacağımız ihtiyaçlarımız üzerine düşündüğümüz zaman, deneyimlerimizin daha doyumlu olup hatta derinleştiğini fark ettim.